Pośród wydm peruwiańskiej pustyni istnieje wyjątkowe miejsce – Ica. To tu możecie zobaczyć najbardziej znaną oazę w całej Ameryce Łacińskiej. Jej zielonoszmaragdowe wody i cień tropikalnych palm przyciągają turystów z całego świata, a sąsiadujące z laguną wydmy dostarczają mocnych wrażeń miłośnikom sandboardu i przejażdżek buggy. Wzdłuż rzyznej doliny przepływającej przez region rzeki Ica ciągną się uprawy, w tym najsłynniejszych w całym Peru winorośli. Witajcie w Ica, krainie winem i pisco płynącej!
Ica – miasto i departament w południowo-zachodnim Peru położone na pustynnym wybrzeżu.
Dojazd z Limy – autobusy do Ica kursują co kilkanaście minut, bilet u przewoźnika Flores kosztuje 25 PEN. Podróż trwa ok. 6 godzin. Dojazd z Ica do Paracas zajmuje godzinę. W Ica, przy głównym placu Plaza de Armas, można wykupić całodniową wycieczkę tzw. full day (Ica, Cachiche, winiarnia, przejażdżka buggy w Huacachina) cena wynosi 35 PEN.
KRAINA WINEM I PISCO PŁYNĄCA
Mimo że Ica położona jest pośród terenów pustynnych u wybrzeży Pacyfiku, to region ten słynie z rolnictwa i wspaniałych upraw między innymi awokado, kukurydzy, mango, szparagów, palm daktylowych, bawełny, orzechów pekan czy winogron. Te ostatnie z kolei wiążą się z produkcją słynnych w całym Peru i nie tylko win oraz pisco. Jak to możliwe, że właśnie tu na pustyni bije serce winiarskiego przemysłu? Przyczynia się do tego ciepły i suchy klimat, który panuje w regionie przez cały rok (średnia temperatura to 25°C) oraz przepywająca tędy rzeka Ica. To jej żyzne doliny umożliwiły rozwój rolnictwa, w tym również zakładanie plantacji winorośli. Już Inkowie doskonale wykorzystywali ogromny potencjał terenów Ica uprawiając tu wyjątkową i świętą dla nich roślinę: kokę. Pierwsze winne krzewy posadzili zaś hiszpańscy koloniatorzy niedługo po zajęciu nowo zdobytych terenów, kiedy zaczęli zakładać w Peru nowe miasta (1532). To właśnie tutaj powstały pierwsze południowoamerykańskie wina. Początkowo zbiory wykorzystywano na użytek własny, ale już w połowie XVI wieku zaczęto produkować trunki na sprzedaż. Produkcja pisco rozpoczęła się nieco później, bo pod koniec tego samego stulecia.
NA WINNYM SZLAKU
Jędną z największych atrakcji regionu są liczne bodegi, w których można nie tylko skosztować znakomitych lokalnych win, słynnego pisco czy innych trunków na bazie tychże, ale też poznać techniki i proces ich produkcji. W Ica znajduje się nastarsza w Ameryce Południowej winnica: Tacama. Dużą popularnością wśród turystów cieszy się Bodega El Catador, gdzie można do woli degustować nie tylko sztandarowe pisco czy wino, ale też kremy i maceraty i tak egzotycznych smakach jak kokos, marakuja czy chirimoya. Producenci prześcigają się w walce o klienta - w El Catador możecie nabyć wybrany alkohol w butelce w kształcie strzelby, w Nietto można spotkać opakowania w kształcie figurek z elementami erotycznymi. Od lokalnych przewodników dowiecie się jak wygląda od podszewki produkcja wina oraz pisco i zobaczycie gliniane botijas, które dawniej odgrywały kluczową rolę w produkcji. W zależności bowiem od czasu leżakowania otrzymywało się wino wytrawne czy pół wytrawne, a po dodaniu pisco wino słodkie.
OAZA HUACACHINA
Oaza Huacachina oddalona jest zaledwie o 5 km od miasta Ica (przejazd moto taxi kosztuje około 8PEN) i trwa mniej więcej 10 minut). Powstała na skutek obecności podziemnych strumieni, dzięki którym lagunę otaczają tropikalne palmy i eukaliptusy. Dawniej tereny Huacachiny zamieszkiwane były przez ludy Yungas, dotarli tu także Inkowie i Mochica. Przez długi czas ludność z okolicznych osad wykorzystywała lagunę jako idealne miejsce do... prania. W XIX wieku potwierdzono obecność soli mineralnych w wodach oazy i status Huacachiny uległ drastycznej zmianie. W połowie XX wieku stała się jednym z najbardziej ekskluzywnych i modnych kurortów w Peru. W czasach świetności wybudowano tu hotele, okazałe wille, bulwar nad wodą, a nawet zadbano o asfaltową drogę, łączącą ośrodek z miastem Ica. Obecnie Huacachina jest jednym z najbardziej popularnych miejsc w całym Peru. Wody w lagunie jest coraz mniej, na co znaczący wpływ ma człowiek: rozwój miasta, zanieczyszczenie, nadmierna eksploatacja. Peruwiańczycy zdają sobie jednak sprawę z tego, jakim skarbem jest Huacachina i miejmy nadzieję, zadbają o to wyjątkowe miejsce.
WIĘCEJ O HUACACHINA
- Z powstaniem Huacachiny wiąże się kilka legend. Według jednej z nich oaza powstała za sprawą pięknej dziewczyny o imieniu Huacay China. Poślubiła ona młodego inkaskiego wojownika, który zginął w walce. Zrozpaczona wdowa wylała tyle łez, że utworzyły one małe jeziorko. Kiedy pewnego dnia przechodzący tamtędy wojownik chciał posiąść Huacay Chinę, zanurzyła się w wodzie i zamieniła w syrenę.
- Charakterystyczny czerwony hotel Mossone z lat 20 XIX wieku upodobali sobie m.in. dawny prezydent Peru, Augusto Bernardino Leguía y Salcedo czy Sérvulo Gutiérrez, poeta i malarz.
- Imigrantka z Włoch, Angela Olivetti de Perotti wpadła na pomysł sprzedaży wody z Huacachiny mieszkańcom pobliskiego miasta Ica. Wodę rozprowadzano w glinianych dzbanach. Ona też jako pierwsza osiadła na stałe w oazie.
- Huacachina jest bardzo popularna wśród miłośników sandboardu, czyli sportu łączącego surfing i snowboard. Każdy może spróbować zjechać na desce, (nawet na leżąco) z jednej z okalających oazę wydm. Miłośnikom mocnych wrażeń z pewnością przypadnie do gustu przejażdżka buggy, specjalnie przystosowanym do pustynnych warunków samochodzikiem. Polecam dla tych z Was, którzy mają mocne nerwy. Jak dla mnie jeden raz w życiu w zupełności wystarczy
LOKALNE TAŃCE
Hatajo de Negritos - to taniec wywodzący się ze społeczności afroperuwiańskiej, która w czasach kolonii była zniewolona. Można doszukać się w nim melodii pochodzenia hiszpańskiego granych na skrzypcach i wpływów andyjskich. Jednak to zapateo (wybijanie rytmu stopami) jest najbardziej charakterystyczną cechą hatajo de Negritos. Tańcerze wybijają skomplikowane rytmy pochodzenia afrykańskiego wspólnie lub każdy z osobna, nie raz rywalizując ze sobą. Ten taniec wywodzi się z dawnej tradycji bożonarodzeniowej, kiedy to oddawano cześć dzieciątku Jezus. Typowym strojem są białe spodnie i koszule z kolorowymi szarfami na piersi oraz czarne buty.
W regionie Ica popularnym tańcem jest także danza festejo, który zadomowił się w Peru wraz z czarnoskórymi niewolnikami, sprowadzonymi tu w XVII wieku przez Hiszpanów. Typowy dla tego tańca jest charakterystyczny ruch bioder w rytm wystukiwany na akustycznym instrumencie cajón (skrzynia).
ZACZAROWANE MIASTECZKO CACHICHE
Zaledwie kilka minut drogi dzieli Ica od Cachiche, słynnego miasteczka czarownic. Według lokalnych legend mieszkały tu kobiety parające się magią, uzdrowicielki i posiadające inne nadprzyrodzone zdolności, wśród których jedna załynęła tak bardzo, że doczekała się nawet pomnika. Julia Hernández Pecho Viuda de Díaz, bo tak miała na imię, wyleczyła jąkającego się nastolatka Fernando León de Vivero, który po latach osiągał sukcesy między innymi w peruwiańskiej Izbie Deputowanych. To on po śmierci swojej dobrodziejki, która dożyła sędziwego wieku ponad 100 lat, postanowił uhonorować ją i ufundował posąg w miejscu, gdzie dawniej spotykały się miejscowe czarownice. Po prawej stronie pomnika ulokowała się sowa symbolizująca inteligencję i białą magię, z lewej zaś złowroga czaszka będąca odzwierciedleniem magii czarnej.
SIEDMIOGŁOWA PALMA
Jak przystało na zaczarowane miasteczko w Cachiche rośnie zupełnie nietypowe drzewo: palma o siedmiu koronach (hiszp. la palmera de siete cabezas). Jej pień zamiast rosnąć w górę wije się po podłoży niczym wąż. Ciekawostką jest fakt, że w rzeczywistości koron palmy jest sześć a nie siedem. Wiąże się to z legendą, według której, zgodnie z klątwą lokalnej czarownicy, kiedy uroście siódma korona Ica zostanie zalana przez powódź. Stało się tak w 1998 roku dlatego do tej pory mieszkańcy Cachiche dbają o to aby siódma korona palmy już się nie odrodziła.
