Ancash znaczy niebieski - Ancash, Peru

W języku keczua Ancash oznacza niebieski. Rzeczywiście, chyba nigdzie indziej niebo nie jest tak intensywnie niebieskie jak tu. W peruwiańskim departamencie Ancash aż 20 szczytów górskich wznosi się na wysokość ponad 6000 m n.p.m., a nad nimi góruje najwyższy w całym Peru: El Huascaran. Ośnieżone Andy pięknie kontrastują z intensywną zielenią, turkusowymi wodami lagun i intensywnie błękitnym niebem.

Ancash - region usytuowany na północ od Limy, którego stolicą jest położone na wysokości 3050 m n.p.m. miasto Huaraz. Ponad 70 procent powierzchni Ancash zajmują tereny górzyste, pustynne wybrzeże ciągnie się wzdłuż Pacyfiku i zajmuje pas o szerokości mniej więcej 15 km. Najbardziej zaludnionym miastem regionu jest Chimbote. Podróż z Limy do Huaraz autobusem trwa około 8 godzin i kosztuje 60-100 PEN (w zależności od przewoźnika). Przewoźników i rozkłady jazdy znajdziecie na stronie www.redbus.pe

HUARAZ

Huaraz (od słowa waras, czyli świt w języku keczua) jest nie tylko stolicą departamentu Ancash, ale i głównym ośrodkiem turystycznym regionu. Miasto liczy ponad 120 tysięcy mieszkańców i jest chętnie odwiedzane zwłaszcza przez miłośników wysokogórskich wspinaczek. Słynna Cordillera Blanca (Kordyliera Biała), mogąca poszczycić się największą po Himalajach liczbą sześciotysięczników, przyciąga jak magnes zarówno amatorów jak i profesjonalistów. Huaraz zostało niemal doszczętnie zniszczone w trakcie trzęsienia ziemi, które nawiedziło środkowe Peru w 1970 roku (7,7 stopni w skali Richtera). Z zabytkowej architektury kolonialnej zachowała się jedna uliczka, resztę odbudowano nie przejmując się zbytnio względami estetycznymi. Pora deszczowa zaczyna się tu w grudniu i kończy w marcu. Średnie temperatury wahają się od 11 do 17 stopni Celsjusza. Noce są zimne. Miasto jest doskonałą bazą dla tych, którzy przyjechali tu na górskie wspinaczki czy trekking. Bez problemu można zaopatrzyć się w sprzęt, buty czy odzież sportową. Huaraz oferuje też dobrą bazę noclegową, jest w czym wybierać. My zatrzymaliśmy się w Hostal Casa del Montañista (rezerwacji można dokonać przez portal booking.com). Miejsce trochę na uboczu (zejście pieszo do centrum zajmuje około 20 minut), pokoje są czyste i zadbane a właściciel zna się na górach i ma w ofercie wyprawy o różnym stopniu trudności. Dla lubiących relaks po pieszych wędrówkach i nie tylko polecam wypad do gorących źródeł Aguas Termales de Monterrey.

MIRADOR DE RATAQUENUA

Mirador de Rataquenua to punkt widokowy, z którego rozciąga się panorama na Huaraz. Od centrum oddalony jest o około 7 km. Charakterystycznym miejscem Rataquenua jest kilkumetrowy niebieski krzyż. Rozciągający się z tego miejsca widok robi wrażenie, warto się tam wybrać chociażby po to, żeby zobaczyć jak położone jest miasto i jak duże terytorium zajmuje . Po drodze mija się kilka gospodarstw, droga nie jest zbyt wymagająca ani szczególnie atrakcyjna. My dotarliśmy na miejsce pieszo, jednak jeśli nie macie zbyt wiele czasu, za kilka soli dojedziecie tam taksówką czy moto taxi. Ze względów bezpieczeństwa najlepiej wybrać się w to miejsce w ciągu dnia.

LOKALNA KUCHNIA

Kuchnia andyjskiej części regionu Ancash jest bardzo różnorodna i bazuje głównie na mięsie, ziemniakach i kukurydzy. Popularne dania to oczywiście pachamanca, świnka morska przyrządzana na różne sposoby, kukurydza choclo, chicharrón i słynne chocho (jeśli interesuje Was co kryje się pod tymi nazwami zapraszam do lektury wpisu o kuchni peruwiańskiej). Pamiętajcie, że w Andach przy śniadaniu (i nie tylko) warto zamiast tradycyjnej herbaty wypić napar z liści koki, który pomaga przystosować się do wysokości i łagodzi objawy choroby wysokościowej nazywanej w Peru soroche. W mieście Huaraz polecamy wybrać się do restauracji Don Cuy (czyli, Pan Świnka Morska), gdzie serwowane są regionalne dania (i wiele innych) w bardzo przyjemnej lokalizacji z miejscami na świeżym powietrzu i przestrzenią do zabawy dla dzieci. Tu możecie zajrzeć na facebookowy profil restauracji.

CARHUAZ

Carhuaz to niewielkie ale urokliwe miasteczko oddalone tylko o 34 km od Huaraz. Położone jest na wysokości 2688 m n.p.m i liczy nieco ponad 15 tysięcy mieszkańców, z czego znaczna część posługuje się językiem keczua. Nazwa miasta wywodzi się od słowa qarwash, które właśnie w tym języku oznacza kolor żółty lub złoty i nawiązuje do barwy kwiatów porastających okoliczne wzgórza (po hiszpańsku nazywają się flor de retama). Miejscowość słynie między innymi ze znakomitych lodów o niebanalnych smakach takich jak: pisco sour (słynny peruwiański koktajl na bazie pisco), rocoto (rodzaj lekko pikantnej papryki) lub na bazie południowoamerykańskich owoców jak lucuma, chirimoya, borgoña (odmiana winogron).

CARAZ

Caraz w języku quechua (qaaray) oznacza miejsce, w którym rosną agawy. To niewielkie miasteczko zamieszkiwane przez około 15 tysięcy mieszkańców oddalone jest o 67 km od Huaraz. Przy centralnym placu Plaza de Armas (Plac Broni, taką nazwę ma większość głównych placów w Peru) wznosi się Templo de Piedra, czyli w dosłownym tłumaczeniu Kamienna Świątynia, której budowę rozpoczęto w 1877 roku. Miasteczko słynie ze słodkich przysmaków jak chociażby manjar blanco, czyli domowy karmel, przyrządzany tradycyjnie z mleka krowiego i cukru. Nam udało się dodatkowo kupić pyszne naturalne dżemy malinowe. Słodkości kupiliśmy w cukierni Santa Rosa przy Plaza de Armas.

LAGUNA QUEROCOCHA

Ci z Was, którzy oglądali peruwiański film Madeinusa (reżyseria Claudia Llosa) na pewno rozpoznają to miejsce. To tutaj, w departamencie Áncash, nakręcono jedne z najpiękniejszych scen filmu. Laguna Querococha oddalona jest od Huaraz o 57 kilometrów i znajduje się na wysokości 3972 m n.p.m.p. Nazwa jeziora wywodzi się z języka keczua od słów qiru naczynie ceremonialne lub q'iru, czyli drewno oraz qucha, co tłumaczy się jako jezioro. Laguna usytuowana jest na terytorium Parku Narodowego Huascarán, po zachodniej stronie Kordyliery Białej. Querococha zasilana jest wodą pochodzącą z sąsiednich ośnieżonych szczytów a także z opadów. Postępujące zmiany klimatyczne negatywnie wpływają na zasób wód jeziora.

JAKĄ TAJEMNICĘ SKRYWAJĄ WODY LAGUNY QUEROCOCHA?

Według lokalnej legendy, w czasach kolonii wicekról wysłał do miasta Recuay okazały złoty dzwon o donośnym dźwięku. Zazdrośni mieszkańcy Huaraz zapragnęli odbić ten cenny dar i w końcu doszło do walki między dwoma wojownikami, w trakcie której dzwon stoczył się w przepaść. W miejscu, w którym się zapadł powstał duże wgłębienie, które napełniło się wodą i utworzyło lagunę. Podobno o północy słychać uderzenia spoczywającego na dnie jeziora dzwonu.

CAMPO SANTO YUNGAY

Campo Santo, czyli Święte Pole to teren dawnego miasta Yungay. Do 31 maja 1970 w tym miejscu tętniło życiem piękne kolonialne miasto, położone w dolinie, nad którą królował największy w Peru szczyt, el Huascarán. Potężne trzęsienie ziemi o skali 7.9 w skali Richtera spowodowało osunięcie się ogromnych kawałków lodu i skał, a te z kolei spadając pociągnęły za sobą masy błotne w niewyobrażalnej ilości. Wszystko to z prędkością 200 km na godzinę wręcz zmiotło z powierzchni ziemi miasto Yungay i ich mieszkańców, którzy pochłonięci byli oglądaniem relacji z inauguracji odbywającego się wówczas w Meksyku Mundialu. Wszystko zaczęło się o godzinie trzeciej po południu, w trakcie meczu między Peru i Bułgarią. W trwającym dwie minuty trzęsieniu ziemi z około 27 tysięcy mieszkańców przeżyło mniej więcej 300 osób. Przebywały one wówczas na wzgórzu, na którym do dziś mieści się cmentarz miejski i nad którym góruje wielka rzeźba Chrystusa. Przeżyły także dzieci przebywające w oddalonym od centrum cyrku. Osierocone dziewczynki i chłopcy zostali adoptowani przez zagranicznych opiekunów m. in. z Francji, Hiszpanii, Rosji i Stanów Zjednoczonych. Co roku 31 maja w rocznicę tragicznych wydarzeń niektórzy z nich wciąż przyjeżdżają do Yungay. Z 36 palm ozdabiających niegdyś główny plac Plaza de Armas przetrwały 4. Ziemia z upływem lat odsłania coraz więcej pozostałości zasypanego miasta (szacuje się, że pozostałości Yungay znajdują się na głębokości 4-8 metrów pod ziemią). Dziś można oglądać między innymi pozostałości autobusu miejskiego i murów kościoła. W oddali wciąż dumnie wznoszą się ośnieżone szczyty i potężny el Huascarán.